Όροι ασφαλιστηρίων και Ποινικός Κώδικας
Είναι σύνηθες φαινόμενο και καθιερωμένη πρακτική των ασφαλιστών, κατά το σχεδιασμό και σύνταξη των ασφαλιστηρίων να περιλαμβάνουν ή να ενσωματώνουν στις παρεχόμενες καλύψεις κινδύνους με διάφορους όρους στους οποίους δεν δίνεται οποιαδήποτε ειδική έννοια ή ερμηνεία. Κάποιοι από τους όρους αυτούς πιθανόν να έχουν ερμηνευθεί από τα Δικαστήρια, κάποιοι άλλοι λόγω ανυπαρξίας προηγούμενης δεσμευτικής απόφασης ενδεχομένως να ερμηνευθούν στο μέλλον από τα Δικαστήρια με την εφαρμογή των γενικά παραδεκτών κανόνων ερμηνείας.
Υπάρχει όμως και μια άλλη κατηγορία όρων οι οποίοι χρησιμοποιούνται ταυτόσημοι και στον Ποινικό Κώδικα. Ως εκ τούτου, η ενσωμάτωση των όρων αυτών από τους ασφαλιστές στα ασφαλιστήρια τους, χωρίς οποιαδήποτε διαφοροποίηση ή επεξεργασία, αναπόφευκτα η έννοια που αποδίδεται σε αυτούς τους όρους στον Ποινικό Κώδικα μεταφέρεται και στα ασφαλιστήρια.
Εύκολα κάποιος μπορεί να αναφερθεί σε τέτοιους όρους όπως Κλοπή, Κλοπή με Παραβίαση, Διάρρηξη, Ληστεία, Κακόβουλη Ενέργεια, Οχλαγωγία, Απεργία, Theft, Housebreaking, Burglary κ.ά.
Οι ασφαλιστές είναι ελεύθεροι να χρησιμοποιήσουν τους όρους αυτούς ως έχουν ή να τους τροποποιήσουν για να τους δώσουν την έννοια και την ερμηνεία που αυτοί θέλουν. Κριτήριο πάντοτε, βεβαίως, είναι η σωστή αποτύπωση της πρόθεσής τους για την παρεχόμενη ασφαλιστική κάλυψη, χωρίς ασάφειες και με τη χρήση των κανόνων γραμματικής και των λέξεων με τη συνήθη καθομιλουμένη έννοιά τους.
Στο πολύ γνωστό σύγγραμμα ασφαλιστικού δικαίου «MacGillivray on Insurance Law», αναφέρονται τα πιο κάτω σε σχέση με την ελευθερία που έχουν τα μέρη μιας ασφαλιστικής σύμβασης να συμφωνήσουν τις έννοιες όρων που υπάρχουν στα ασφαλιστήρια:
«Τα μέρη σε ένα ασφαλιστήριο είναι πάντοτε ελεύθερα «to make their own dictionary» και να συμφωνήσουν την έννοια ή τον ορισμό ενός κινδύνου, διαφορετική από εκείνη που υιοθετείται από τον Ποινικό Δίκαιο».
Με το θέμα ασχολήθηκε το Ανώτατο Δικαστήριο στην πολιτική έφεση 10328 ημ/νίας 24/03/2000 Δοξούλλα Κυριάκου VS Φιλική Ασφαλιστική Εταιρεία Λτδ. Το ζήτημα που ηγέρθη και κλήθηκε το Εφετείο να αποφασίσει, ήταν κατά πόσο ο όρος «κλοπή» στην ασφαλιστική σύμβαση που συνομολογήθηκε μεταξύ της εφεσείουσας (ασφαλισμένης) και των εφεσίβλητων (ασφαλιστών) για την κάλυψη ζημιάς στο αυτοκίνητο της πρώτης περιελάμβανε και την προσωρινή απόσπαση της χρήσης του αυτοκινήτου.
